ryczałt

Podstawę wymiaru pracowniczych świadczeń chorobowych stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy lub za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia chorobowego (wypadkowego) – jeżeli pracownik nie przepracował wymaganych 12 miesięcy.

Ustawa chorobowa, w art. 3 pkt 3 wyjaśnia, że pod pojęciem wynagrodzenia należy rozumieć przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe, po potrąceniu składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych z jego środków. Natomiast z art. 9 ust. 2 ustawy wypadkowej wynika, że przy ustalaniu podstawy zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego przysługujących z ubezpieczenia wypadkowego, pod uwagę bierze się przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na to ubezpieczenie.

W przypadku pracowników podstawy składek na ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczenie wypadkowe są sobie równe.

W podstawie pracowniczych świadczeń chorobowych nie uwzględniamy więc przychodów wyłączonych z oskładkowania wymienionych w rozporządzeniu składkowym.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy chorobowej do podstawy tej nie przyjmuje się także składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania świadczeń chorobowych zgodnie z postanowieniami układów zbiorowych pracy albo przepisów o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierania danego świadczenia.