Składniki wynagrodzenia określone w stawce miesięcznej w stałej wysokości uwzględnia się przy ustalaniu ekwiwalentu, w wysokości należnej w miesiącu nabycia prawa do tego ekwiwalentu. Natomiast zmienne składniki płacowe przysługujące za okresy nie dłuższe niż 1 miesiąc, wypłacone pracownikowi w okresie 3 miesięcy bezpośrednio poprzedzających miesiąc nabycia prawa do ekwiwalentu, uwzględnia się przy ustalaniu tego ekwiwalentu w przeciętnej wysokości z okresu 3 miesięcy. Podobnie postępuje się ze składnikami wynagrodzenia przysługującymi pracownikowi za okresy dłuższe niż 1 miesiąc. Wypłacone w okresie 12 miesięcy bezpośrednio poprzedzających miesiąc nabycia prawa do ekwiwalentu, uwzględnia się w średniej wysokości z tego okresu.

Jeżeli pracownik nie przepracował pełnego, 3-miesięcznego okresu, wynagrodzenie faktycznie mu wypłacone w tym okresie dzieli się przez liczbę dni pracy, za które przysługiwało to wynagrodzenie, a otrzymany wynik mnoży przez liczbę dni, jakie pracownik przepracowałby w ramach normalnego czasu pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. Dotyczy to sytuacji, w której zatrudnienie trwało przez cały 3-miesięczny okres, ale ze względu na nieobecności np. na chorobę pracownik uzyskał niższe wynagrodzenie.