Ruchomy czy indywidualny rozkład czasu pracy w podmiocie leczniczym

Na pisemny wniosek pracownika pracodawca może ustalić indywidualny rozkład jego czasu pracy w ramach systemu czasu pracy, którym pracownik jest objęty. Możliwe jest zatem wprowadzenie w podmiocie leczniczym indywidualnego rozkładu czasu pracy odbiegającego od rozkładu zbiorowego stworzonego dla całej załogi lub poszczególnych grup pracowników. Indywidualny rozkład czasu pracy, w przeciwieństwie do ruchomego czasu pracy, nie pozwala jednak na dwukrotne rozpoczynanie pracy w ramach tej samej doby pracowniczej.

Indywidualny rozkład czasu pracy może odmiennie określać np. godziny rozpoczynania i kończenia pracy, uelastyczniając w ten sposób czas pracy pracowników, jednak tylko w ramach systemu czasu pracy, którym pracownik jest objęty.

Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem PIP, w ramach indywidualnego rozkładu czasu pracy nie może dochodzić do naruszenia przepisów o dobie pracowniczej, a co za tym idzie - wprowadzenie indywidualnego rozkładu czasu pracy nie pozwala na rozpoczynanie przez pracowników podmiotu leczniczego pracy w kolejnym dniu o godzinie wcześniejszej niż dnia poprzedniego.

Rozpoczynanie przez pracowników pracy kolejnego dnia o godzinie wcześniejszej niż dnia poprzedniego dopuszczalne jest jedynie na podstawie ruchomego czasu pracy, który może być stosowany również w podmiotach leczniczych.

Przepisy dotyczące ruchomego czasu pracy mają walor ogólnej regulacji dotyczącej rozkładu czasu pracy pracowników. Tak więc znajdą one zastosowanie nie tylko do wszystkich zatrudnionych podlegających wprost pod przepisy Kodeksu pracy, ale również pod przepisy szczególne z zakresu czasu pracy, o ile nie jest w nich uregulowana wyczerpująco problematyka rozkładów czasu pracy.

Wprowadzenie ruchomego czasu pracy pozwala zatem na:

• ustalanie rozkładów czasu pracy przewidujących różne godziny rozpoczynania pracy w dniach pracy pracowników,

• określanie przedziału czasu, w którym pracownik powinien podjąć pracę.

W pierwszym przypadku pracodawca może wyznaczać pracownikom różne godziny rozpoczynania pracy w poszczególne dni. W kolejnym dniu pracownik będzie więc mógł mieć zaplanowaną zarówno późniejszą, jak i wcześniejszą godzinę rozpoczęcia pracy.

Drugi wariant ruchomego czasu pracy polega natomiast na tym, że pracodawca wyznacza jedynie:

• liczbę godzin, jaką pracownik ma przepracować danego dnia i

• przedział czasu, w którym pracownik musi stawić się do pracy (tzw. „widełki”).

Pracownik samodzielnie decyduje, o której godzinie przyjdzie do pracy w granicach czasowych ustalonych przez pracodawcę. Zakończy pracę po przepracowaniu wyznaczonego dobowego wymiaru czasu pracy (np. 8 godzin) od godziny rozpoczęcia pracy.

W obu przypadkach, wcześniejsze rozpoczęcie przez pracownika pracy w kolejnym dniu nie będzie powodowało pracy nadliczbowej.