Dodatkowe zatrudnienie u własnego pracodawcy – planowanie czasu pracy kierowcy
Co do zasady, zadeklarowanie przez kierowcę podjęcia dodatkowego zatrudnienia nie wywiera wpływu na zasady planowania jego czasu pracy. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy druga umowa o pracę lub kontrakt cywilny zawierane są z własnym pracodawcą. W takim przypadku muszą one obejmować inny rodzaj pracy niż podstawowe zatrudnienie kierowcy. W przeciwnym razie druga umowa może być kwalifikowana jako próba obejścia przepisów o pracy w nadgodzinach, co skutkuje sankcją jej nieważności i wliczeniem tych aktywności do czasu pracy w ramach podstawowego zatrudnienia.
W przypadku dodatkowego zatrudnienia u własnego pracodawcy (niezależnie od jego rodzaju), pracodawca nie może twierdzić, że nie znał rozkładu kierowcy w ramach drugiego zatrudnienia, skoro ma do niego dostęp i może dostosowywać grafiki pracy podwładnego w ramach obu stosunków pracy.
Planując czas pracy trzeba uwzględnić w grafikach kierowcy plan pracy przewidziany dla drugiego zajmowanego przez niego stanowiska. To zaś wpłynie na dopuszczalny wymiar zatrudnienia, który w ramach obu stosunków pracy nie może przekroczyć 1 i 1/5 etatu. Przy czym jego maksymalne wykorzystanie wykluczy możliwość polecania nadgodzin.
Kierowca zatrudniony przy przewozie osób
Ograniczenie tygodniowego czasu pracy do maksymalnie 60 godzin nie obejmuje kierowców zatrudnionych przy przewozach regularnych osób na trasach do 50 km. Dzięki temu można przekroczyć 60 godzin pracy w tygodniu zarówno przez polecanie innych czynności niż prowadzenie pojazdu, jak i w ramach odrębnego zatrudnienia na innym stanowisku pracy.
Problem pojawia się, gdy kierowca wykonuje przewozy osób na trasach do i powyżej 50 km lub łącznie z przewozami do 50 km wykonuje przewozy okazjonalne. Prowadząc pojazd na trasach przekraczających 50 km oraz wykonując przewozy okazjonalne, kierowca podlega pod regulacje przepisów międzynarodowych, które mają pierwszeństwo przed regulacją krajową.
Z drugiej strony do kierowcy obsługującego trasy do 50 km stosuje się tylko ustawę o czasie pracy kierowców. Wykonywanie przewozów okazjonalnych lub regularnych na trasach dłuższych niż 50 km daje natomiast możliwość skracania i dzielenia odpoczynków dobowych.
Powyższe wpływa ponadto na maksymalny dzienny czas prowadzenia pojazdu, który wynosi dziewięć godzin i może być przedłużony do 10 godzin tylko trzy razy w tygodniu.
Ostatecznie rodzaj przewozu wpływa na wymaganą długość odpoczynku tygodniowego, która wynosi od 35 do 45 godzin. W przypadku łączenia tych przewozów w trakcie jednej dniówki dla bezpieczeństwa należy więc przyjąć, że kierowcę obowiązują surowsze przepisy.
Dodatkowe zatrudnienie u własnego pracodawcy – odpoczynki kierowcy
W przypadku, gdy kierowca jest zatrudniony na podstawie drugiej, niezależnej umowy i na innym stanowisku pracy, pojawia się również problem zagwarantowania mu wymaganych odpoczynków dobowych i tygodniowych.
Zawarcie dodatkowej umowy na ½ etatu z kierowcą zatrudnionym w pełnym wymiarze nawet przy stałym rozkładzie powoduje, że codziennie będzie pracował po 12 godzin.
Granicą jest w tym przypadku 13 godzin pracy, skoro ustawa o czasie pracy kierowców i kodeks pracy wymagają, żeby zapewnić w każdej dobie co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku. Rozwiązaniem problemu nie będzie również planowanie pracy w ramach dodatkowego zatrudnienia na weekendy, gdyż wykluczyłoby to możliwość zapewnienia kierowcom 35-godzinnych nieprzerwanych odpoczynków tygodniowych.
Kierowca wykonujący przewozy towarowe ukończył w trakcie zatrudnienia studia i wystąpił do pracodawcy z wnioskiem o zatrudnienie w dziale logistyki w wymiarze ½ etatu, w ramach systemu weekendowego. Przewozy wykonuje od poniedziałku do piątku więc zaproponował pracodawcy, że w ramach drugiego stosunku pracy będzie ją świadczył w soboty i niedziele, w wymiarze dobowym 10 godzin. Zaakceptowanie tego wniosku spowoduje, że kierowca nie będzie miał zapewnionych nieprzerwanych odpoczynków tygodniowych, wykonując zadania przez 7 dni w tygodniu. Pracodawca nie uniknie odpowiedzialności za to wykroczenie, gdyż miał świadomość jego popełniania będąc stroną obu stosunków pracy.
Łukasz Prasołek, Karol Lankamer
