Krótsze normy czasu pracy w przepisach wewnątrzzakładowych

Piotr S. pracował w kopalni jako maszynista wyciągowy. Ta praca zgodnie z umową o pracę i według przepisów wewnątrzzakładowych należała do prac wykonywanych pod ziemią, dla których dniówka robocza wynosiła 7,5, a nie 8 godzin. W rzeczywistości pracownik świadczył jednak pracę na powierzchni, w maszynie wyciągowej. Dlatego też pracodawca polecał mu pracę przez 8 godzin na dobę. Od października 2002 r. do listopada 2005 r. Piotr S. przepracował 139 dniówek po 8 godzin, za co otrzymał jedynie normalne wynagrodzenie. Przed sądem pracy domagał się jednak również dodatku za nadgodziny – za pracę powyżej 7,5 godziny na dobę.

Od wyroku uwzględniającego powództwo kopalnia poskarżyła się do Sądu Najwyższego. Twierdziła, że czas pracy dla pracowników wykonujących pracę pod ziemią jest skrócony do 7,5 godziny ze względu na czynności związane z przygotowaniem i zakończeniem pracy pod ziemią. Piotr S. nie zjeżdżał zaś pod ziemię. Stąd, zdaniem pracodawcy, w jego przypadku nie było uzasadnienia do stosowania 7,5 godzinnego dnia pracy.

Zdaniem Sądu Najwyższego: Sąd Najwyższy oddalił skargę kopalni. Stwierdził, że przepisy wewnątrzzakładowe, na których pracownik oparł swe roszczenie, nie wykluczały pracowników, którzy faktycznie – mimo nazwy stanowiska – nie pracują pod ziemią. Nie było bowiem w nich mowy o takim wykluczeniu. A skoro tak, to z przepisów tych wynikało, że są nimi objęci nawet ci pracownicy, których wykonywanie pracy pod ziemią było jedynie „z nazwy”.

Biorąc pod uwagę powyższe, jeśli w zakładzie planujemy wprowadzić korzystniejsze przepisy prawa pracy (np. w zakresie czasu pracy), warto precyzyjnie określić, kiedy zapisy korzystniejsze dla załogi będą obowiązywać, a kiedy nie (np. konkretnie, których grup pracowników dotyczą). Inaczej – w razie sporu z pracownikiem – będzie trudno udowodnić, że pracownik nie powinien być objęty przywilejami zgodnie z intencją ich wprowadzenia.