Zadaniowy system czasu pracy a nadgodziny

Zygmunt Z. pracował na budowie, jako zbrojarz. W umowie o pracę miał ustalone rozliczanie pracy w systemie zadaniowym. Zgodnie z regulaminem pracy kierownik budowy codziennie przydzielał zadania całym brygadom, a nie poszczególnym pracownikom. Również wynagrodzenia pracowników były obliczane na podstawie zbiorowego efektu pracy kilku brygad, bez uwzględnienia indywidualnego wkładu pracy poszczególnych pracowników. Zygmunt Z. stwierdził, że nie jest w stanie wykonać wszystkich zadań w normalnym czasie pracy i w związku z tym musi pracować w nadgodzinach. Zażądał zatem przed sądem pracy dodatkowego wynagrodzenia za nadgodziny.

Zdaniem Sądu Najwyższego: Sąd Najwyższy przyznał rację pracownikowi. Podkreślił, że pracodawca nie stosował w praktyce zadaniowego czasu pracy. Zarówno przydzielanie, jak i rozliczanie wykonania zadań następowało bowiem "zbiorczo” w stosunku do wszystkich pracowników budowy. Ponadto obowiązujące w zakładzie przepisy organizacyjne i płacowe nie wiązały w sposób bezpośredni wynagrodzenia pracownika z faktycznie wykonanymi przez niego zadaniami. Pracodawca nie potrafił również wykazać i udokumentować tego, że powierzane pracownikowi zadania możliwe były do wykonania w ramach powszechnie obowiązujących norm czasu pracy. A zatem roszczenia pracownika były zasadne.

Biorąc pod uwagę powyższe, w zadaniowym czasie pracy należy wyznaczać zadania do wykonania nie tylko całemu zespołowi, ale przede wszystkim konkretnym pracownikom, których ten system obowiązuje.

W podobny sposób należy je również rozliczać. Nie wolno zatem sugerować się jedynie tym, że zespół wykonuje swą pracę w terminie. Należy również sprawdzić, czy poszczególni jego członkowie mogą wykonać swoje indywidualne zadania w ramach norm czasu pracy wskazanych w art. 129 kodeksu pracy, czyli przez 8 godzin na dobę, przeciętnie 40 godzin tygodniowo w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy.